ေအာက္ဆုိက္ရွိလား

ေအာက္ဆုိက္ရွိလား

ပထမဆုံး အလုပ္ စ၀င္သူတစ္ေယာက္ကုိ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားက လခဘယ္ေလာက္ရသလဲဟုေမးေလ့ရွိပါသည္။ တဆက္ထဲ၌ ထံုးတမ္းစဥ္လာျဖစ္ေနေသာ ေနာက္ဆက္တြဲေမးခြန္းျဖင့္ ထပ္မံစူးစမ္းၾကျပန္သည္။ လစာအျပင္ ေအာက္ဆုိက္ေရာ ရွိေသးလား..ဟူသတတ္။
အကယ္၍ လစာအရင္းကဘယ္ေလာက္၊ အပုိေအာက္ဆုိက္ကမည္မွ်ဆုိကာ ခြဲျခားျပလုိက္လွ်င္ ၾကားရသူမ်ားက ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္ေသာအျပံဳးျဖင့္ ႏွစ္လုိဖြယ္တုန္႔ျပန္တတ္ၾကသည္။ ထုိသုိ႔ ေအာက္ဆုိက္ရွာသူမ်ားကုိ လြဲမွားစြာ အသိအမွတ္ျပဳလုိက္ျခင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ပတ္၀န္းက်င္၌ ေအာက္ဆုိက္ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားျခင္း၏ အေျခခံအခ်က္ ျဖစ္သည္။

ထုိေဘးေပါက္ရေသာ၀င္ေငြကုိ မည္သူကစ၍ ေအာက္ဆုိက္ ဟုေခၚသလဲမသိပါ။ အရင္ကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဖုိးဟု ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ေခၚၾကသည္။ ျဖစ္ႏုိင္သည္မွာ လာဘ္စယူစဥ္က အမွန္တကယ္လက္ဖက္ရည္ဖုိးေလာက္သာ ေတာင္းခဲ့ၾကဟန္ တူသည္။
အခုေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဖုိးဟုသုံးႏႈံးသူအလြန္နည္းသြားသလုိ၊ လက္ဖက္ရည္ဖုိးေလာက္ျဖင့္ ကိစၥျပီးၾကပုံမရေတာ့ပါ။ ယခုအခါ လာဘ္ေပးရသည့္အေျခအေနေရာက္တုိင္း ‘ ေရေလာင္းသည္၊ အာရ္ေကေပးသည္၊ ကန္႔ေတာ့သည္၊ အလွဴခံထည့္သည္..‘ အစရွိသျဖင့္ ေျပာလာၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ေအာက္ဆုိက္ရွာသူမ်ား လက္ညိွဳးထုိးမလြဲေအာင္ရွိေနပါသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ လစာထက္ ေအာက္ဆုိက္၀င္ေငြက အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပုိရေနတတ္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ မည္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ မည္မွ်ပဲေအာက္ဆုိက္ရရ ပတ္၀န္းက်င္အေနျဖင့္ အလြန္ရုိးစင္းစြာ ဘာသိဘာသာေနေလ့ရွိသည္။
အခ်ဳိ႕မိဘမ်ားဆုိလွ်င္ သူတုိ႔သားသမီးက မည္သုိ႔မည္ပုံ ေအာက္ဆုိက္ရေၾကာင္း အရပ္ထဲမွာ တခမ္းတနား ဂုဏ္ယူတတ္သည္။ ဘယ္တုန္းကမွ် ေအာက္ဆုိက္ရေနသူမ်ားကုိ အျပစ္ျမင္ၾကျခင္းမရွိခဲ့။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေအာက္ဆုိက္ရွာျခင္းကုိ ကုိယ္က်င့္တရားပ်က္ယြင္းျခင္းအျဖစ္ နားလည္ရႈျမင္မႈအားနည္းေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဟုိးယခင္က လာဘ္စားခြင့္ဖန္တီးႏုိင္ေသာ အစုိးရ႒ာနမ်ားမွာ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ နည္းပါးျပီး၊ အဆုိပါ႒ာနမ်ားတြင္ အလုပ္ရဖုိ႔အေရး တဖန္ လာဘ္ထုိးရေသးသည္။ ယခုအခါ လာဘ္ေပးသူႏွင့္လာဘ္ယူသူတုိ႔အၾကား ဆက္ဆံေရးသည္ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး တုိးတုိးတိတ္တိတ္မဟုတ္ေတာ့။ ေရာင္းသူႏွင့္၀ယ္သူအၾကားဆက္ဆံေရးလုိ သမားရုိးက်ဆန္လာသည္။ တစ္ခုမေပးလွ်င္ တစ္ခုမရသည့္အေျခအေနမ်ိဳးအထိ ေျဗာင္က်က် ထင္ေပၚလာသည္။
ပုိဆုိးသည္က အစုိးရ႒ာနမ်ားတြင္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိစၥသည္ ၎တုိ႔၏လုပ္ထုံးလုပ္နည္းထဲမွာပင္ ျပ႒ာန္းထားသလုိ တရား၀င္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာျခင္းျဖစ္သည္။
အင္ဒုိနီးရွားႏုိင္ငံတြင္ ေဘးေပါက္၀င္ေငြရွာေဖြေသာ႒ာနမ်ားကုိ ေရလွ်ံေသာ႒ာန ( Wet Agencies ) ဟုေခၚျပီး၊ ရေပါက္ရလမ္း မရွိေသာ႒ာနမ်ားကုိ ေရခန္းေသာ႒ာန ( Dry Agencies ) ဟုေခၚၾကသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ေဆးရုံ၊ ေက်ာင္းႏွင့္ မီးသျဂိဳလ္ဌာနမက်န္ ေနရာတုိင္းလုိလုိ လာဘ္စားေနၾကျပီျဖစ္သျဖင့္ အစုိးရ႒ာနတုိင္းအား ေရလွ်ံေသာ႒ာန ဟုေခၚရမလုိျဖစ္ေနသည္။
ေအာက္ဆုိက္ရွာျခင္း၏အေၾကာင္းရင္းကုိ ရွာေဖြသည့္အခါ စား၀တ္ေနေရးမေျပလည္ျခင္းကုိအဓိကထားေျပာၾကသည္။ ဆင္းရဲျခင္းေၾကာင့္၎၊ လစာႏွင့္ထြက္ေငြ မေလာက္ငွျခင္းေၾကာင့္၎ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းမ်ား လာဘ္စားၾကရသည္ ဟုမွတ္ခ်က္ခ်ေလ့ရွိသည္။
ထုိသုိ႔ေျပာၾကေၾကးဆုိလွ်င္ အထက္အရာရွိမ်ား၊ ၀န္ၾကီးအဆင့္ပုဂၢိဳလ္မ်ား ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ လာဘ္စားသည္ကုိ မည္သုိ႔သုံသပ္မည္နည္း။ အမွန္ေတာ့ လာဘ္စားသည္မွာ ေလာဘေၾကာင့္ျဖစ္သလုိ၊ မိမိ၏တကုိယ္ေရအက်ိဳးစီးပြါးကုိသာ အဓိကထားသည့္ အတၱေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ တရားမ၀င္နည္းလမ္းျဖင့္ မိမိရသင့္ရထုိက္ေသာအခြင့္အေရးထက္ ပုိလုိခ်င္သူမ်ား ရွိေနသေရြ႕ ေအာက္ဆုိက္ေပးရသည့္ သံသရာ လည္ပတ္ေနမည္ ျဖစ္သည္။
အဂတိလုိက္စားသူတစ္ဦး၏အျမင္တြင္ ေအာက္ဆုိက္ရွာျခင္းသည္ ေဘးထြက္ဆုိးက်ိဳးနည္းသေလာက္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားသည္ဟု ယူဆမွာေသခ်ာသည္။ ထုိအလုပ္က ေျပာပေလာက္ေအာင္ အႏၱာရယ္လည္းမရွိ။ အထက္လူၾကီးမ်ားကုိယ္တုိင္ပါ၀င္ပတ္သက္ေနသျဖင့္ အလုပ္ျပဳတ္မွာ မစုိးရိမ္ရ။ ရပ္ထဲရြာထဲ သူသူကုိယ္ကုိယ္ လုပ္စားေနၾကေသာေၾကာင့္ နာမည္ပ်က္ကိစၥဟုလည္း မသတ္မွတ္ႏုိင္။ အမ်ားမုိးခါးေရေသာက္ေနခ်ိန္တြင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေရငတ္ေျပဖုိ႔ၾကိဳးစားျခင္းသည္ အာပတ္သင့္ေသာ အကုသုိလ္မ်ိဳးမဟုတ္ဟု ဆင္ေျခေပးပါလိမ့္မည္။
မိမိအလုပ္ကုိ သန္႔ရွင္းရုိးသားစြာၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ျခင္းေၾကာင့္ နာမည္ေကာင္းရမွာ မသိမဟုတ္ သိၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အိမ္အျပန္တြင္ နာမည္မလုိ၊ ေငြသာလုိသည္ဆုိေသာ စိတ္ထားမ်ိဳးကအသာစီးရေနသည္မွာ ၀မ္နည္းဖြယ္ျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔လာေရာက္ေလ့လာေသာႏုိင္ငံျခားသားမ်ား မၾကာခဏအံ့ၾသတတ္ၾကသည္မွာ ႀကီးျမင့္လွေသာကုန္ေစ်းႏႈန္း၊ မစုိ႔မပုိ႔ ရေသာလစာမ်ားျဖင့္ ၀န္ထမ္းေတြ မည္သုိ႔ရပ္တည္ေနထုိင္ၾကသလဲဟူေသာအခ်က္ျဖစ္သည္။ လခစားအမ်ားစုဘက္ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ေန႔စဥ္ထမင္းနပ္မွန္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ ေခတ္က်ပ္ၾကီးထဲတြင္ ပုိျပီးေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ရွိေနသလုိ ထင္ရျပန္သည္။
ကုန္ေစ်းႏႈန္းမည္မွ်ပင္ ၾကီးေနပါေစ..အဆင္ေျပေအာင္ ႀကံဖန္ေနထုိင္စြမ္းရွိျခင္း၏ေနာက္ကြယ္မွာ ေမာင္းႏွင္းအားတစ္ခုေတာ့ အေသအခ်ာရွိေနသည္။ ထုိလ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္မွာအျခားမဟုတ္..၊ မိမိတုိ႔၏အိတ္ေထာင္ထဲသုိ႔ အခ်ိန္မွန္မွန္၀င္ေရာက္ေနသည့္ ေဘးေပါက္၀င္ေငြမ်ား ျဖစ္သည္။
အစုိးရက ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းမ်ားကုိ လစာေပးရုံသာေပးထားသည္။ ထုိျပည္သူ႔၀န္ထမ္မ်ား ကုန္ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ ကာမိေအာင္ေနႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အပုိေဆာင္းေပးရသည့္တာ၀န္ကုိ ျပည္သူမ်ားက လာဘ္ေပးျခင္းျဖင့္ ဆက္ထမ္းေနရသည္။ ျပည္သူလူထုအေနျဖင့္ ၀န္ထမ္းမ်ား၏စရိတ္ကုိ သြယ္၀ႈိက္ေသာနည္းျဖင့္ က်ခံေနရသည္ဟုဆုိႏုိင္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပည္သူ၀န္ထမ္းမ်ားသည္ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ခ်က္အရ ျပည္သူ႔၀န္ မထမ္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ ျပည္သူ႔၀န္ထုပ္ ဘ၀သုိ႔က်ဆင္းသြားသည္မွာ အံ့ၾသစရာမရွိေပ။ တဆက္ထဲ၌ ျပည္သူ႔၀န္ထုပ္မ်ားျဖင့္ၾကီးစုိးေနေသာ အစုိးရယႏၱာရား တစ္ခုလုံးမွာ စြမ္းေဆာင္ရည္က်ဆင္းလာသလုိ၊ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ခံရမႈလည္း ယုတ္ေလ်ာ့လာေတာ့သည္။
ထရန္စပရန္စီအင္တာေနရွင္နယ္လ္ အဖြဲ႕က ႏုိင္ငံေပါင္း ၁၈၃ ႏုိင္ငံအား အဂတိလုိက္စားျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ေလ့လာမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈသန္႔ရွင္းျခင္းအလုိက္အမွတ္စဥ္ေပးသြားေသာညြန္းတမ္းတစ္ခုကုိ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။
ထုိစာရင္းအရ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ အဆုိပါ ၁၈၃ ႏုိင္ငံအနက္ အမွတ္စဥ္ ၁၈၀ ျဖင့္ အဆုိးရြားဆုံးအဆင့္ ေရာက္ေန၏။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ေနာက္တြင္ ေျမာက္ကုိရီယားႏွင့္ ဆုိမာလိယာႏုိင္ငံတုိ႔သာရွိေတာ့သည္။
လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိစၥကုိ ပထ၀ီအေနအထားျဖင့္ စဥ္းစားမည္ဆုိလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ အာဆီယံႏုိင္ငံမ်ားထဲတြင္ လာဘ္အစားဆုံးႏုိင္ငံျဖစ္သည္။ တကမၻာလုံးအတုိင္းအတာျဖင့္ၾကည့္ပါက အက်င့္ပ်က္ျခစားသည့္ႏုိင္ငံမ်ားထဲတြင္ တတိယခ်ိတ္သည္။ အဂတိလုိက္စားသည့္ဘာသာရပ္တြင္ ၀ါရင့္ဂုရုၾကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ တုိ႔ျဖင့္အိမ္နီးခ်င္းအျဖစ္ တည္ရွိေနသည္။
စီးပြါးေရးက်င့္၀တ္ဆုိင္ရာ ခြ်တ္ခ်ဳံက်ေနေသာ အျခားအင္အားၾကီးအိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံတစ္ခုကလည္း နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရး မွအစ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္စီမံကိန္းမ်ားအထိ လက္သိပ္ထုိးေငြမ်ားျဖင့္ လမ္းေၾကာင္းခင္းထားသည္။ 
ဘာသာေရးရႈေထာင့္မွ ထပ္ေလ့လာပါက ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားေသာႏုိင္ငံမ်ားထဲတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံေလာက္ လာဘ္စားမႈ အဆုိးဆုံးႏုိင္ငံမရွိ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအေနျဖင့္ ကံငါးပါးကုိထိန္းၾကရေသာ္လည္း လာဘ္စားျခင္းသည္ အာဒိႏၵဒါနကံအျဖစ္ ခုိးမႈေျမာက္သည္အထိ အျပစ္ႀကီးမွန္း ႏွလုံးသြင္းႏုိင္သူေတြ ရွားပါးေနပုံရသည္။ ခုိးယူျခင္း၏အက်ိဳးေပးမွာ ဆင္းရဲျခင္းျဖစ္သျဖင့္ လာဘ္စားေနၾကသေရြ႕တုိင္းျပည္ဆင္းရဲေနသည္မွာ ကုိယ္စုိက္ေသာအပင္ကုိ ကုိယ္ျပန္ရိတ္သိမ္းၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။
ယဥ္ေက်းမႈရႈေထာင့္မွၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ အာရွဓေလ့မ်ားျဖစ္သည့္ ၾကီးသူကုိ ငယ္သူကဂါရ၀ျပဳျခင္း၊ လက္ေဆာင္ပ႑ာျဖင့္ ကန္ေတာ့ျခင္း၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားကုိ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ျခင္းတုိ႔သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ လုိအပ္သည္ထက္ပုိျပီး ထြန္းကားေနသည္ဟု ဆုိရမည္။
ပုံမွန္ထက္ ပုိမုိေငြေၾကးစုိက္ျမဳပ္ထားေသာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား၊ မဂၤလာလက္ဖြဲ႔မ်ားသည္ အေယာင္ေဆာင္ထားေသာ လာဘ္ေပးျခင္းမ်ားျဖစ္ေန၏။ မိမိ၏ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား၊ ရင္းႏွီးေသာမိတ္ေဆြမ်ားကုိသာကြက္၍ အခြင့္အေရးေပးျခင္း၊ ရာထူးခန္႔ထားျခင္း၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္မ်ားခ်ထားေပးျခင္းတုိ႔သည္လည္း အႏုနည္းျဖင့္အဂတိလုိက္စားၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ႏုိင္ငံေရးရႈေထာင့္မွ ေျပာရလွ်င္ အဂတိလုိက္စားျခင္းကုိ အျမစ္ပါမက်န္ရွင္းလင္းပစ္မည္ဟု ခုိင္မာေသာသံႏၵိ႒ာန္ရွိသည့္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳး ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အစဥ္အဆက္ထဲက အားနည္းေနခဲ့သည္။
ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလအတြင္း စစ္ဥပေဒႏွင့္ အျခားဥပေဒကဲ့သုိ႔အာဏာတည္ေသာအမိန္႔မ်ားသည္ အဂတိလုိက္စားျခင္းကုိ မည္သုိ႔မွ် မတုိက္ဖ်က္ႏုိင္သည့္အျပင္ အလြန္အကြ်ံအာဏာရွိသူမ်ား၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္မတန္တဆ ရသူမ်ားကုိသာ ေမြးဖြားေပးျခင္း၊ အကာအကြယ္ေပးခဲ့ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိစၥ သည္မွ်ဆုိးရြားစြာ အျမစ္တြယ္ခဲ့ရသည္။
အခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ျပည္သူလူထုမွာ အေၾကာင္းၾကီးငယ္ရွိတုိင္း အစုိးရအဖြဲ႕အစည္းမ်ားကုိ ျငိဳျငိဳျငင္ျငင္ျဖင့္ လာဘ္ေပးေနၾကရသည္။ သံသရာတစ္ေက်ာ့ျပန္လည္လာေသာအခါ ထုိျပည္သူလူထုသည္ပင္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား၌ အမတ္ေလာင္းမ်ား အျပိဳင္အဆုိင္လာဘ္ထုိးေသာ မဲ၀ယ္ေငြမ်ားကုိ မက္မက္စက္စက္ လက္ခံရယူၾကျပန္သည္။
ဤသည္မွာ အစုိးရႏွင့္ျပည္သူ အျပန္အလွန္လာဘ္ေပးလာဘ္ယူလုပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ တန္ဖုိးမရွိေသာ မဲေရြးခ်ယ္မႈေၾကာင့္ တန္ဖုိးမရွိေသာႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား အစုိးရယႏၱာရားထဲသုိ႔ ေရာက္ရွိလာေတာ့သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္လည္း ထုိအေနအထားမ်ိဳးႏွင့္ ၾကံဳလာႏုိင္သည့္အႏၱာရယ္မ်ား ေတြ႔ရျမင္ရစျပဳလာျပီျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ စကၤာပူႏုိင္ငံ၏တုိးတက္ဖြံ႕ျဖိဳးမႈကုိ စံထားျပီးေလ့လာေနသည့္အေၾကာင္းမ်ား မၾကာခဏၾကားေနရသည္။ စကၤာပူကုိ နမူနာယူမည္ဆုိလွ်င္ အေပၚယံရုပ္၀တၴဳတုိးတက္မႈမွ်ေလာက္ကုိသာ ပုံတူကူးယူျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ေစဘဲ၊ စကၤာပူ၏ လာဘ္စားမႈကင္းစင္ေအာင္ၾကိဳးပမ္းခ်က္မ်ားကုိလည္း သင္ယူဖုိ႔လုိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၅၀ အတြင္း စကၤာပူသည္ လာဘ္စားမႈတုိက္ဖ်က္ရာတြင္ အခ်က္ ၃ ခ်က္ ဟန္ခ်က္ညီသြားျခင္းျဖင့္ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့ပါသည္။
ထုိ ၃ ခ်က္မွာ အဂတိလုိက္စားမႈတုိက္ဖ်က္ျခင္းဆုိင္ရာ နည္းဥပေဒမ်ားျပ႒ာန္းျခင္း၊ အရည္အခ်င္းျပည့္၀န္ထမ္းမ်ား၊ သတင္းအရင္းအျမစ္မ်ားျဖင့္ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ အဂတိလုိက္စားမႈတုိက္ဖ်က္ေရးအဖြဲ႕ကုိဖြဲ႔စည္းျခင္းႏွင့္ အဆုိပါ႒ာနမွ နည္းဥပေဒအတုိင္း မွ်မွ်တတ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရြက္ျခင္းတုိ႔ျဖစ္သည္။
တုိင္းျပည္စီးပြါးေရးတုိးတက္ေအာင္ျပဳလုပ္လုိေသာအစုိးရတုိင္းသည္ အဂတိလုိက္စားသည့္အျပဳအမူတုိင္းအား မလြဲမေသြတားဆီးၾကစျမဲျဖစ္သည္။ အဂတိလုိက္စားျခင္းကုိ မတုိက္ဖ်က္ဘဲ စီးပြါးေရးစီမံကိန္းမ်ားေရးဆြဲျခင္း၊ ႏုိင္ငံတကာရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံသူမ်ားကုိ ဖိတ္ေခၚျခင္းတုိ႔သည္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္မက္ေနသည္ထက္ ဆုိးရြားပါသည္။
အဂတိလုိက္စားျခင္းကုိ ေလွ်ာ့ခ်ႏုိင္ေလ၊ ျပည္ပရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈမ်ားလာေလျဖစ္ျပီး၊ ဂ်ီဒီပီတက္လာသည္အထိ အက်ိဳးေပးျမန္ပါလိမ့္မည္။
 အက်င့္ပ်က္ျခစားျခင္းကုိ ကင္ဆာေရာဂါႏွင့္တူသည္ဟု တင္စားၾကပါသည္။ သုိ႔တုိင္ ကုသရန္ေဆးနည္းမ်ားစြာရွိေနပါသည္။ အစုိးရတစ္ခုထဲမွာသာ တာ၀န္ရွိသည္မဟုတ္ဘဲ ဘက္ေပါင္းစုံမွ ပါ၀င္ကူညီဖုိ႔လုိအပ္ပါသည္။
ဘယ္နည္းအေကာင္းဆုံးလဲဟူသည္မွာ ေမးရမည့္ေမးခြန္းမဟုတ္ဘဲ၊ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိသည့္နည္းမွန္သမွ်ကုိ အခ်ိန္ျပည့္ ေလ့လာသင္ယူက်င့္သုံးရမည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မည္သည့္ေဖာ္ျမဳလာမ်ားသုံးသုံး တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္း၏က်င့္၀တ္ႏွင့္ စိတ္ဓါတ္ေရးရာအေပၚမွာ မလႊဲမေသြ ဗဟုိျပဳရပါလိမ့္မည္။
ေန႔တဓူ၀ ေအာက္ဆုိက္ရွာျခင္းသည္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ခုိးယူျခင္းသက္သက္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေအာက္ဆုိက္မ်ားမ်ားရသည္ဟု ၾကြား၀ါေျပာဆုိေနျခင္းမွာ မ်ားမ်ားခုိးျပီးျပီဟု ၀န္ခံေနျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ေအာက္ဆုိက္ရေသာ၀င္ေငြျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ေနသူမွန္သမွ် သူခုိးငတက္ျပားမ်က္ႏွာဖုံးစြပ္၍ မိသားစုကုိ ရွာေဖြေကြ်းေမြးေနသူမ်ားျဖစ္သည္။
ထုိသူခုိးမ်ားကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မိသားစုထဲမွာ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ လက္ခံထားမည္လား၊ ဆန္႔က်င္မည္လား ဆုိသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏က်င့္၀တ္ႏွင့္စိတ္ဓါတ္ေရးရာအေပၚမွာမူတည္ပါသည္။ လာဘ္ေပးသူႏွင့္ လာဘ္ယူသူႏွစ္ဦးတြင္ ေပးသူဘက္က စိတ္ဓါတ္ေရးရာျဖင့္က်ားကန္ထားရမည္ျဖစ္ျပီး၊ ယူသူဘက္က က်င့္၀တ္ျဖင့္ ေတာင့္ခံထားရပါလိမ့္မည္။
အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈကင္းစင္ေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုျဖစ္ရန္ သင္ကုိယ္တုိင္ ျခတစ္ေကာင္မျဖစ္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါသည္။
သူရိယမ်ိဳး
ကုိးကား။   ။ Corruption Perceptions Index 2011 by Transparency International
                Curbing Asian Corruption: An impossible dream? By Jon S.T Quah
                Best Practices for Curbing Corruption in Asia by Jon S.T Quah